Πουέντ

Οι πουέντ είναι παπούτσια που φορούνται από τις μπαλαρίνες αφού φορέσουν τα απλά παπούτσια του μπαλέτου.

Το μπροστινό μέρος, είναι σκληρό για να μπορεί η μπαλαρίνα να σηκώνεται στις μύτες των ποδιών της χωρίς να στραμπουλήξει ή να σπάσει τα δάχτυλά της. Επίσης, για να ανέβει κανείς πάνω στις πουέντ (pointe shoes) χρειάζεται υπόδειξη δασκάλου και εξάσκηση

.

Εικόνες και βίντεο

No Doubt-Don’t Speak: σύγχρονος χορός

H Λίμνη των Κύκνων-4 Μικροί Κύκνοι: κλασικό μπαλέτο

Σχολή Χορού Πάνος Καλφοδήμος

Η Σχολή Χορού – Μπαλέτου Πάνος Καλφοδήμος λειτουργεί από το 1995 σ’ ένα ανανεωμένο νεοκλασικό κτίριο στην περιοχή της Αργυρούπολης. Με αγάπη και πολύ μεράκι ο Πάνος Καλφοδήμος –απόφοιτος της σχολής χορού Άννα Πέτροβα και πρώην χορευτής της Λυρικής Σκηνής, με καταξιωμένη πορεία στον χώρο- δημιούργησε τη δική του σχολή με στόχο να μεταδώσει στους νέους σπουδαστές τις γνώσεις του, μέσα από την άρτια τεχνική αλλά και καλλιτεχνική τους εκπαίδευση.

 

Στη σχολή λειτουργούν τμήματα κλασικού μπαλέτου, μοντέρνου – σύγχρονου χορού και κάρακτερ για παιδιά από 3 ½ ετών, δίνοντας τη δυνατότητα σε οποιονδήποτε το επιθυμεί, ανεξαρτήτως ηλικίας, να γνωρίσει τον μαγευτικό κόσμο του χορού. Κατά τη διδασκαλία ακολουθείται το σύστημα σπουδών της Royal Academy of Dance (RAD – Βασιλική Ακαδημία Χορού) υπό την εποπτεία καταξιωμένων καθηγητών του χώρου.

 

Η Σχολή Χορού – Μπαλέτου Πάνος Καλφοδήμος στην Αργυρούπολη αποτελεί ένα υποδειγματικό κέντρο χορού, όπου οι νέοι χορευτές -αλλά και όποιος αγαπά τον χορό- εκπαιδεύονται με γνώση, υπευθυνότητα και αμέριστη αγάπη για τον χορό. Στόχος της είναι η σωστή και ασφαλής εκπαίδευση των σπουδαστών και παράλληλα η καλλιέργεια και η προώθηση της τέχνης του χορού ως μέσου έκφρασης και δημιουργίας.

http://sxolimpalletou-kalfodimos.gr/

Μάγια Πλιτσέσκαγια

Θεωρείται η «Απόλυτη Πρίμα Μπαλαρίνα» όλων των εποχών. Είναι η πιο φημισμένη χορεύτρια του κόσμου. Έχει πάρει αναρίθμητα βραβεία και τιμητικές διακρίσεις για την προσφορά της στην τέχνη που εκπροσωπεί.

Γεννημένη στις 20 Νοεμβρίου 1925, η Μάγια Πλισέτσκαγια, από πολύ νωρίς στη ζωή της βίωσε την απώλεια, αφού όταν ήταν έντεκα χρονών έχασε τον πατέρα της.

Ξεκίνησε το μπαλέτο όταν ήταν μόλις 3 χρόνων. Την ώθηση όμως της την έδωσε η θεία της, η οποία ήταν και η ίδια μπαλαρίνα και ήταν αυτή που την ανέλαβε όταν έχασε την οικογένειά της. Στα εννέα της χρόνια μπήκε στη Σχολή Μπαλέτου της Μόσχας, από όπου αποφοίτησε στα 18 της, για να προσληφθεί αμέσως στον θίασο του θεάτρου Μπολσόι, και μέσα σε λίγους μήνες γίνεται πρίμα μπαλαρίνα.

Το ασίγαστο πάθος της, η θέλησή της για χορό, η πειθαρχία, η εύκαμπτη πλάτη της, η πλαστικότητα στα χέρια της, θα την καθιερώσουν ως τη θρυλική χορεύτρια που άλλαξε τον κόσμο του μπαλέτου και θα την αναδείξουν σε εθνικό θησαυρό της Ρωσίας. Με την πρώτη κιόλας εμφάνισή της, στη σκηνή του θεάτρου Μπολσόι, στη «Λίμνη των Κύκνων», κατακτά το κοινό και αποκτά αμέτρητους θαυμαστές, αφού η ερμηνεία της ήταν εξαιρετική και ανεπανάληπτη.

Όπου και να κάνει την εμφάνισή της οι αίθουσες είναι κατάμεστες και το κοινό χειροκροτεί παρατεταμένα την απίστευτη αυτή μπαλαρίνα. Δεν είναι μάλιστα λίγες οι φορές όπου αναγκάζεται να χορέψει χωρίς να ακούει τη μουσική, επειδή ο θόρυβος από τα χειροκροτήματα είναι εκκωφαντικός.

Με τις ικανότητές της καταφέρνει να αλλάξει τον κόσμο του μπαλέτου, καθώς όπως λέει και η ίδια δεν αντέχει «την ναφθαλίνη στη σκηνή», και φέρνει την επανάσταση σπάζοντας τους κανόνες του:
άλλοτε χορεύει σχεδόν ξυπόλυτη με σανδάλια, άλλοτε με ψηλά τακούνια και άλλοτε δεν χορεύει στα δάχτυλα. Ποθεί καθετί καινούριο και δοκιμάζει συνεχώς.
Ξεχωριστό παράδειγμα ήταν η παράσταση «Κάρμεν-σουίτα» που γράφτηκε ειδικά γι’ αυτήν και η οποία κρίθηκε τότε (1974) υπερβολικά ερωτική και άσεμνη!

Οι πέντε position (θέσεις) των χεριών και των πελμάτων στο μπαλέτο

Πρώτη θέση (First Position)

Πέλματα:είναι κλειστά. (τα πέλματα είναι ανοιχτά προς τα έξω)

Χέρια: σχηματίζουν μία καμπύλη μπροστά από το σώμα, που φτάνει μέχρι την μέση.

Δεύτερη θέση (Second Position)

Πέλματα: από πρώτη θέση, το ένα πόδι ανοίγει στο πλάι, έτσι ώστε τα πέλματα να βρίσκονται σε απόσταση είκοσι εκατοστών. (τα πέλματα είναι ανοιχτά προς τα έξω)

Χέρια: ανοιχτά στο πλάι, σχηματίζοντας μία ελαφριά καμπύλη just ακριβώς κάτω από το ύψος των ώμων.

Τρίτη θέση (Third Position)

Πέλματα: το ένα πόδι σταυρώνει μπροστά από το άλλο. Η φτέρνα του μπροστινού ποδιού αγγίζει την καμάρα του πίσω ποδιού. (τα πέλματα είναι ανοιχτά προς τα έξω)

Χέρια: το ένα χέρι είναι σε πρώτη θέση, και το άλλο σε δεύτερη.

Τέταρτη θέση (Fourth Position)

Πέλματα: από τρίτη θέση, το μπροστινό πόδι κινείται μπροστά έτσι ώστε τα πέλματα να βρίσκονται σε απόσταση δεκαπέντε εκατοστών. (τα πέλματα είναι ανοιχτά προς τα έξω)

Χέρια: το ένα χέρι παραμένει σε δεύτερη θέση, και το άλλο χέρι σχηματίζει καμπύλη πάνω από το κεφάλι.

Πέμπτη θέση (Fifth Position)

Πέλματα: όμοια με την τρίτη θέση, με την φτέρνα του μπροστινού πέλματος στο ίδιο επίπεδο με τα δάχτυλα του πίσω πέλματος. (τα πέλματα είναι ανοιχτά προς τα έξω)

Χέρια: και τα δύο χέρια είναι υψωμένα πάνω από το κεφάλι σχηματίζοντας «κορνίζα» γύρω από το πρόσωπο.

Η Ιστορία του κλασικού και σύγχρονου χορού

Η ιστορία του κλασικού μπαλέτου

Το μπαλέτο γεννήθηκε και αναπτύχθηκε ως ξεχωριστό είδος χορού στην Ιταλία. Η ονομασία του προέρχεται από την ιταλική λέξη ballare (ballet), που σημαίνει «χορεύω». Εμφανίστηκε για πρώτη φορά στα τέλη του 15ου αιώνα στην περίοδο της ιταλικής Αναγέννησης και αργότερα διαδόθηκε στην Γαλλία, όπου εξελίχθηκε ως χορευτικό είδος. Τον 17ο αιώνα, στην εποχή του Louis XIV, το μπαλέτο γνώρισε μεγάλη άνθιση, ως ψυχαγωγικό μέσο της Αυλής. Γι’ αυτό, λοιπόν, η πλειοψηφία της ορολογίας του χορού αποτελείται από γαλλικές λέξεις. Όλοι οι ρόλοι ερμηνεύονταν από άνδρες χορευτές, οι οποίοι μεταμφιέζονταν σε γυναίκες για την ενσάρκωση των γυναικείων ρόλων. Μετά το 1708 το μπαλέτο έγινε προσιτό και στο ευρύτερο κοινό με παραστάσεις που δίνονταν σε θέατρα από άντρες και γυναίκες χορευτές.
Η «απελευθέρωση» του μπαλέτου από την Αυλή σηματοδότησε ριζικές αλλαγές στον χορό. Καθιερώθηκαν οι πέντε κλασσικές θέσεις των πελμάτων, που θέτουν τα θεμέλια για την στάση του σώματος και τις κινήσεις του χορευτή και οι χορευτικές στολές οι οποίες μέχρι τότε ήταν υπερφορτωμένες με διακοσμήσεις, μακριές φούστες και ψηλοτάκουνα παπούτσια, σχεδιάστηκαν από την αρχή έτσι ώστε να επιτρέπουν μεγαλύτερη ελευθερία κινήσεων. Οι άντρες άρχισαν να φορούν κολάν, ενώ οι γυναίκες φορούσαν φούστες με μήκος κάτω από το γόνατο και κολάν. Τα ψηλοτάκουνα παπούτσια αντικαταστάθηκαν από παπούτσια χωρίς τακούνι, που θα μπορούσαν να χαρακτηριστούν ως τα πρώτα παπούτσια «μπαλαρίνες».
Τον 18ο αιώνα τέθηκαν για πρώτη φορά οι βασικές αρχές του ballet d’action, από τον Jean Georges Noverre. Έτσι οι παραστάσεις άρχισαν να θυμίζουν θεατρικά έργα, με τους χορευτές να ερμηνεύουν ρόλους παρουσιάζοντας μία ιστορία (συνήθως από την μυθολογία), με μουσική συνοδεία και σκηνικά.
Ακολούθησε η «Ρομαντική περίοδος» του μπαλέτου, κατά την οποία διέπρεψαν κυρίως γυναίκες χορεύτριες (prima ballerina), ενώ οι άντρες αναλάμβαναν «βοηθητικό» ρόλο. Τα μυθολογικά θέματα αντικαταστάθηκαν από ιστορίες αγάπης και παραμύθια, ενώ οι χορευτές άρχισαν να χορεύουν για πρώτη φορά sur les pointes (στις μύτες). Εκείνη την περίοδο εμφανίστηκαν και οι πρώτες tutu (κοντές φούστες από τούλι) που ελευθέρωναν ολόκληρα τα πόδια. Μετά το 1850 το μπαλέτο άρχισε να φθίνει με τα κοστούμια και τις χορογραφίες να έχουν γίνει στερεότυπα και αδιάφορα.
Η αναγέννηση του μπαλέτου ξεκίνησε στην Ρωσία 25 χρόνια αργότερα με την παραγωγή αθάνατων θεατρικών παραστάσεων, όπως «Η Λίμνη των Κύκνων» και «ο Καρυοθραύστης» και την εμφάνιση καινούριων ταλέντων. Σύντομα, το μπαλέτο εξαπλώθηκε στην Αγγλία και στην Αμερική και σε άλλες χώρες, όπου εξελίχθηκε περαιτέρω, με αποτέλεσμα να δημιουργηθούν οι 8 γνωστές σχολές ή μέθοδοι τεχνικής του μπαλέτου.

H ιστορία του σύγχρονου χορού

Η ιστορία του σύγχρονου χορού ξεκίνησε στην Αμερική στα τέλη του 1920 ως μία μορφή αντίδρασης στις αυστηρές δομές του μπαλέτου.
Η γυναίκα που έθεσε τα θεμέλια του σύγχρονο χορού θεωρείται από πολλούς ότι ήταν η Isadora Duncan. Η Duncan απέρριψε τους κανόνες που επέβαλλε το μπαλέτο στην τεχνική εκτέλεση των βημάτων, στην ενδυμασία και στο στήσιμο των χορευτών, θεωρώντας ότι έρχονταν σε αντίθεση με την ανθρώπινη φύση. Έχοντας αρκετούς υποστηρικτές, ίδρυσε την δική της σχολή χορού στην οποία δίδασκε η ίδια ενθαρρύνοντας τους μαθητές της να χρησιμοποιούν τον χορό ως μέσο έκφρασης και ελευθερίας.
Το μπαλέτο του 19ου αιώνα είχε αρχίσει να χάνει την προηγούμενη λάμψη του, έτσι πολλές χορεύτριες ακολούθησαν τα βήματα της Isadora απορρίπτοντας το κλασσικό μπαλέτο και υιοθετώντας τον σύγχρονο χορό. Μερικές από τις πιο σημαντικές χορεύτριες που επηρέασαν την εξέλιξη του σύγχρονου ήταν η Helen Tamiris, και η Martha Graham.
Η Helen Tamiris υπήρξε χορεύτρια του Metropolitan Opera Ballet, αλλά στράφηκε στον σύγχρονο όταν γνώρισε την μέθοδο της Duncan. Η ίδια πίστευε ότι κάθε χορευτής πρέπει να χρησιμοποιεί τα δικά του εκφραστικά μέσα στον χορό και γι’ αυτό δεν ανέπτυξε κάποιο προσωπικό στιλ ή τεχνική.
Η Martha Graham η οποία δημιούργησε την δική της γλώσσα σώματος για να εκφράσει το πάθος, την οργή και την ανθρώπινη ευτυχία. Στήριξε τον χορό της στις φυσικές κινήσεις του σώματος, δίνοντας ιδιαίτερη έμφαση στην σύσπαση και την χαλάρωση των μυών, με αποτέλεσμα οι κινήσεις της να είναι κοφτές και δυναμικές. Από το 1980 και μετά ο σύγχρονος χορός δέχτηκε επιρροές από την κουλτούρα της Λατινικής Αμερικής και της Ευρώπης και εξελίχθηκε σε θεατρικό στιλ που επηρέασε και άλλα είδη χορού, όπως το μπαλέτο και τους ballroom χορούς.